12.10.08

03


Bi las nubres i lhougo dixe que nun tardabas a ir-te ambora. Nien manginas cumo matinei antes de acá benir. Resolbi i acá stou, yá nun ten buolta: quiero que me ampreinhes esta nuite, nesse mesmo scanho adonde tu mai te pariu.

Marie habie antrado sien que el se dira de cuonta, que siempre deixaba la puora na aldraba i aqueilhes uolhos stában afeitos a la nuite mais que gata. Deixa-te star, que desta beç ls purparos quédan todos por mie cuonta, senó inda te dá la belharaça cumo de las outras bezes. Agarrou-le las partes cumo se to la bida nun houbira feito outra cousa, serena, firme, dóndia, caliente. Esta ha de ser la mie nuite, nien que seia la redadeira, la nuite por que sperei tanta nuite. El deixou-se quedar, nien ua palabra, un suspiro, solo se dando por el al modo que l resfolgar iba crecendo, cada beç mais runquido, mais fuorte, mais lhargo, manadeiro que corrie a gargalhon i la sede de Marie angulhie de punto an branco.


Un poeta dezerie que la nuite s'alhumbrou i l lhume s'oupiu de las cinzas, l aire a ferber de la calor que aqueilhes dous sexos birges arrepinchában. Birges, ye berdade i pronto. Scura cumo todas las nuites era aqueilha nuite. Se alguien soubisse lhougo dezirie que la grande çfréncia éran aqueilhes dous cuorpos agarrados i acagatados na piedra frie de la cozina. Eideia del quando se dou de cuonta que inda derramaba l scanho culs strebangos. Niun deilhes sabe l tiempo que se passou até eilha le dezir: desta beç si me amprenheste, sei-lo you, sinto-lo andrento a crecer, a arder, nun ye cumo quando m'agarrabas las tetas i te deixabas ir cumo ua ribeirada.

Se el le podira ber la cara agarrarie-le ua tristeza sien fin, cumo la daqueilhes nuossos senhores de las pinturas cun cara anclinada para un lhado, assi i todo ua tristeza que le sabie bien, nien sabie porquei.


Desta beç nun aguardou l çponer de l sol. Anchiu l cerron cun uas códeas, toucino i dous chouriços. Sentou-se ne l scanho agarrado a las scurralhas de l cacharrico, sobras de la nuite. Chegaba-le l resfolgar cumpassado de Marie, que el sabie inda spierta acontra la piedra frie. Lhebantou-se, botou l cerron al ombro, i inda oubiu antes de le dar la buolta a l'aldraba: You tomo cuonta de las bacas. I spero. Hei de siempre sperar. L restro que nun te acupe. Hei de le chamar Manuol, cumo miu pai, que mie mai me cuntou que me fizo l die an que antrou pul machinal dua nuite i inda nun tornou. Arrependiu-se de haber amentado ne l pai, mas agora yá staba i ls passos delgeiros na rue dezien-le que el yá nun oubira nada.


Inda cun de nuite, Marie dou-le la buolta a la casa. Znuda de todo, cumo las paredes, fries, negras de fumo i tiempo. Na parede de l quarto, cun un catre pocho i sien xerga, habien colgado un xal que eilhi se mantenie cumo ua selombra. Bie agora que staba na lhuna dua cubica. Al mirar l xal sentiu un calafriu i botou-lo pulas cuostas apuis de l sacudir: era de la mai del, se calha yá dieç ou mais anhos que staba eilhi.


L sonar dua campanina puode chamar para tanta cousa... Este era pa la missa de las seis de la manhana. Marie nunca habie ido, mas dou-le ua gana que saliu puorta fuora antes de haber sequiera pensado l que fazie. Talbeç fura l xal que l'ampurriasse para alhá. De cuostas para todo, l cura fazie ls redadeiros purparos. Antraba Marie na capielha i l cura dezie Dominus vobiscum, i nun sei que buolta le dou a la pila d'auga benta que todos ls xales negros se bolbírun a la ua al para trás. Tamien l cura, cul tardar de la repuosta, se bolbiu. I caiu un silenço tan pesado anriba la capielha que até la boç de l cura se sumiu. Todo era dun scuro de muorte, tan muorte que nien las dues belas de l altar mor éran capazes de rumper. Talbeç seia por isso que le cháman la capielha de nuosso senhor de la buona muorte, pensou Marie. I l cura tornou, Dominus vobiscum, que quier dezir, L senhor steia cun bós, mas naide sabie lhatin al punto de lhigar l dito cul feito de ser Marie que agora staba eilhi mesmo al fondo de la capielha, ls zinolhos na piedra frie, a sentir l miedo de l pinganielho a slubiá-se-le pulas piernas abaixo, inda caliente. Para ende apuntou las sues ouraciones, se se puode chamar ouracion aqueilha fé de que staba a amprenhar, tan fuorte que nun cabie an palabras. Eilha sabie bien que un dius nunca poderie antender essas cousas, solo mesmo ua mulhier, ua mulhier que tenie la fin de l mundo nas sues manos.


Na scuridade de la capielha abultiában las cabecicas daqueilhas pantasmas bestidas a xal. Todo mundo se habie ido, solo eilhas habien quedado para lhebar esse mesmo mundo a las cuostas, i arar i parir, i segar i acarretar i parir, i fazer pula bida i parir. A la nuite muntában scuola a la lhuç de l candil, chamában ls mundos de las cuontas, filában la bida, ls segredos i ls miedos, filában la rábia i l amor. Apuis drumien-se culs delores que nun tenien mais adonde drumir. Apegara-se-le ua pacéncia sien lhemites, un tiempo debagaroso que matina, matina, i bince i muorre-se a cada die. Se ban a la capielha nun ye porque acradíten an qualquiera dius, mas porque nun ténen outro sítio adonde arramar la fuorça serena que le arrebenta de todos ls lhados. Nun sáben ler, mas para quei se daprendírun l mundo? Quando ten que se daprender l mundo, i la bida depende disso, nun sobra campo para mais nada: cumo dius nunca antende, alhá ténen eilhas que tornar todos ls dies, siempre cula mesma ouracion. Arre burro ...

Sem comentários: