12.10.08

02

Chubiu la rue yá cun de nuite, mas las bacas sabien l camino. Las nubres apersentában-se agora zlidas, dua quelor sumida cumo la squila que le fazie poner ls pelos de punta. Siempre ban a anterrar a Antonho Carrasco, pensou, i bieno-le a la lhembráncia l alhinhar de ls muntonicos de las foias ne l Campo Santo, que a anhos ciertos demudában de morador, casa arrendada anquanto ls uossos nun se çfazien an tierra de nata. Ua beç drumiu-se ne l Père Lachaise, mal apenas habie chegado a Paris: tu se te bires mal, metes-te ne l semitério que casa nun te bai a faltar, habie-le dezido yá bien anhos Antonho Carrasco, que puli andubo de batiman an batiman até que las alturas le ampeçórun a dar la buolta al celebro. Nunca chegou a ir a tener cun el cumo habien treminado. L sonido de la squila staba agora mais acerca, seinha de que l antierro staba mesmo a passar pula rue de riba.

Quando acabou de aquemodar las bacas, yá l stómado se le rebolbie. Debe de ser fame, pensou. Çtinguie bien la fame por nun deixar pensar an mais nada i todo l cuorpo poner atrás deilha. Nel nun era bien un aperto de barriga, mas a modo ua sede que le arrepanhaba até las partes, la cabeça un nadica alredror. Era nestas alturas que se daba de cuonta de cumo era mais custoso ser un home solo, i la figura de Marie zenhaba-se na frente al punto de la poder ampalpar. Tenie que s’ir, era l pensar que yá le tomaba cabeça, cuorpo i, l pior de todo, ls uolhos. El siempre çtinguira ls uolhos de l restro de l cuorpo, cousa aparte, fazedores de mundo: a la ua, tenie ls uolhos de fuora que le alhargában ls hourizontes muito para alhá de l punto adonde se forma l anglo antre l cielo i la tierra; a la outra, éran ls uolhos de andrento que lo guiában puls mundos adonde acachapuçaba, tan perdido que habie dies que nun chegaba a poner ls pies na tierra adonde pisaba i nada bien ls uolhos de fuora, cumo se fura ciego. Tenie que s’ir, matinaba, i bien sabie que agora era todo ua question de tiempo.

La bielha nun le dou las buonas nuites. Era mais búltio que bielha, un selumbron que parecie ourdido culs mesmos filos de la nuite. Que bida nun ye perciso para se agarrar la quelor de la nuite! Nien chegou a ber quien era, las brochas de ls çapatos adundiadas puls purmeiros stiercos de la rue. Yá a la punta de baixo la caleija stacou, mirou al para trás i l bafo de la tussidela zenhou ne l aire l’aranheira rendada dua pantamasma: eiqui las pantasmas nun ándan ambuoltas an lhençoles, mas agárran-se a xales quelor de la nuite, i, an beç de beníren doutro mundo, ban-se formando acá al modo que l cuorpo se buolbe an rejistença pura i queda ralo, ralo cumo ciertas nubres. Tengo mesmo que me ir quanto antes, cuncluiu, i un tembraduro agarrou-le l cuorpo cun ua friaige que nun era buona seinha.

Témbran ls uossos ne l semitério, de l lhadrar de ls perros. Por que lhadrarien tanto se nun fura por un tan grande oulor a uossos? Tenie que ser por isso que le fazien las paredes tan altas als semitérios, que todo mundo sabie que nun éran crestianos esses comedores de uossos. Çfaç-te debrebe, amigo Antonho, que bien t’anganhabas quando dezies que un home solo çcansa apuis de muorto. Nunca déixan un an paç: quando an figura de cuorpo, la bida ye esse formigueiro andarielho que bien coinciste; quando muorto i te çfazes an tierra, nun hai yerbica que nun s’achegue a chupá-te la ceçon i ende yá manginas las buotas que un ten que dar i las quelores por adonde ten de passar. I grácias que nun ye muito l peligro de un inda ir a dar an selada.

L bino a la nuite yá queda algo friu i agradece que un l ancoste als murielhos. Ye mais sereno l suonho anriba de l scanho cun pechorrico a la borda. Fui neste scanho, este mesmo, que mie mai me pariu. Scadarçado, inda ten berrocicos de massa antranhados, de quando mie mai la ponie eiqui a drumir, a agarrar la calentura de l lhume. L scanho ye l centro de la bida, que to l'aldé naciu nun scanho, i até hai quien pense cumo ye possible ua bida sien scanho. Bien buoltas le dei al mundo i saquei ua cunclusion que arrebenta cun toda esta filosofie: nien hai scanhos an mais lhado nanhun, a quantas mais stáren ne l centro de la bida. Pensares abselutos de quando l mundo solo bai até adonde chégan ls uolhos, l mundo cadena que a cada miradela mos diç adonde todo acaba, seia anriba, ambaixo ou alredror, l mundo gaiuola i nós páixaro sien alas.

Las redadeiras brasas yá botórun sue manta de cinza i ua mornice que todo puxa pa l nada upe-se de la nuite. Pula rue inda s’óuben passos, sien ua palabra a puxá-los, passos an ser que a naide le perténcen: l’aldé, a la nuite, ye un córrio de miles de mundos an busca de suonhos para s’anfrisgar. Nunca antendi porque habien de meter miedo.



Sem comentários: