12.10.08

01





Hai que buscar la ceçon, dezie siempre. Cumo demonhos nun adelantra sumbrar sien ceçon se fui isso que fiç to la bida!? Anda quer maldito me sembras a mi, i mira que ceçon nun me falta, respundie-le siempre Marie cula fuorça de quien atira ua cantada.

Ls sucos ancarreirában-se al son de l rastro de ls abiones. Almanechas, a fumar l mundo!, atalhaba cula rábia de nun ir alhá.

Nun habie meia de le salir aqueilha manha, de scaralhar acontra todo, inda quando arrimou un tratorico que mais le serbie de burra. Fui por essa altura que l filho, doutor por ende abaixo, le oufreciu l telemoble que siempre squecie nas alforjas, a guardar la merenda. Mas isso fui quarenta anhos apuis i inda muito caralho iba a tener de botar antes de alhá chegar. Por anquanto, inda ls uolmos nun habien agarrado la malina que ls habie de lhebar cun sous niales de ciguonha i sue fuolha cochineira, un stepor que le dou i naide sabe de adonde bieno. Nesse tiempo fazie-se la sementeira cun arados nacidos hai mais de dous mil anhos, inda que la fame fura d'agora, fresca cumo l ourtuonho que berdegaba çque hai uns uito dies caírun ls purmeiros refieiros.

Andubo pul mundo, mas nun s'afazie a nada nien a naide. La Marie bien se le metie ambaixo, mas el amanhaba siempre áfricas de le sfriar las calores antes de le buer la poça. Quando se daba de cuonta yá la rapaza se habie sgueirado i el eilhi de pendon na mano. A las bezes çcunfiaba que habie tornado por bias de la bezina, mas de cada beç que aquilho le passaba quedaba até sien fuorças para tocar ua. Nun puode ser, dezie siempre, i benie-le ua gana tan grande de star loinge que passaba horas a ousmar la próssima salida. Apuis, tornaba siempre al mesmo: la bida dun home pul mundo ye fodida, que un nun puode fazer casa adonde nun ten tiempo nien giente para meter alhá, que las raízes quédan siempre porqui i nun hai modo de pegáren ls anxertos que un le bota als dies.

L reloijo de campanairo passa l tiempo a martelhar las horas, mas stan por cuonta de l aire: para adonde assopra, para ende las lhieba.

Inda ls páixaros bólan de fincon a fincon, até curjidosos atrás la ceçon que l'arada lhebanta. L siléncio lhieba-me la cuçpinha, nun sei cumo faç para me deixar la boca seca. Se fura primabera ls páixaros cantarien, mas agora ándan quaije siempre calhados. Ben ende l eimbierno, lhargo i friu, i todo s'ancarambina: l tiempo, l cantar de ls páixaros, l aire, l'alma. Talbeç benga dende que ls arados mos bénen armanos zde hai mais dous mil anhos. Para alhá de las pousas de l reloijo, tamien dius se fui atrecindo i zde hai uns dous mil anhos que nun tornou acá: al menos ls arados búscan la ceçon i ancarréiran las semientes ne ls sucos, i a cada anho todo purpáran para nacer. Debe de ser l siléncio que me seca la boca, que nin ua palabra me saliu an to l die. Hai uns caralhos, ye berdade, mas isso ye mais un modo de sgarriar rábias i malas eideias, un bendito modo de me lhibrar de la cadena. Ende stá porque nun se zafizo deilhes, agora la mesma cousa que tener de mejar ou de salir a campo.

Apuntou las bacas acontra casa i puso-le l arado preso a la trasga. La nuite ampeçaba-se a assomar daquel lhado de adonde dízen que queda l mar. Daba-le que pensar aquel arder de las nubres, las mesmas que bira an Sebilha i an Paris, an Hong Kong i an Buonos Aires, an Chicago i noutras paraiges, tanta que yá nien se le lhémbran: eilhas nun querien saber de l'arada nien de las bacas para nada. Ye pulas nubres que un bei que se puode afazer an qualquiera parte de l mundo, mas esta eideia iba-le i benie-le cunsante ls dies. Quando le daba cun fuorça era cierto que tenie de se ir ambora pul mundo: deixaba las bacas, l'arada i un falatório pul lhugar que l abafaba mesmo sien l oubir. Naide lo asseguraba quando l aire ampurraba las nubres de cuostas al mar, arrunsando-se tierra afuora por países i cidades que l chamában cula fuorça dua primabera. Sabie que habie de tornar un die, sabie que eilhi le quedaba la ceçon. Salie siempre nun çponer de l sol que ponisse fuogo nas nubres i l aire assoprasse de ls lhados de l mar. Solo Marie, la bezina caliente, le adebinaba essa fuorça que le puxaba ls passos, essa fuorça que inda nunca fura capaç de lo poner a arramar para andrento deilha. Iba-lo a sperar, cumo siempre, que tiempo era cria que yá quantá habie amansiado.



1 comentário:

AF disse...
Este comentário foi removido pelo autor.